Ochtendwandeling door Amsterdam (08)

Maandagochtend 15 maart 2021 loop ik van Station Amsterdam Amstel, via de Weesperzijde langs de Amstel, naar de Weesperstraat. Een week later neem ik dezelfde route, gewapend met mijn camera. Het levert honderd foto’s op van een stad waar ik niet meer wil wonen. Klik op een foto om te vergroten.

Wat vooraf ging, mijn wandeling in chronologische volgorde: 
deel 1deel 2deel 3deel 4deel 5deel 6 en deel 7.

Foto’s 071, 072, 073, 074 en 075

Hoek Wibautstraat met de Graaf Florisstraat: de wanhoop van de lokale groentejuwelier in een foto uitgedrukt. Misschien leveren de mega-reclameborden de groenteboer wel extra inkomsten op. Ik vind het een nogal bizar gezicht.

Ach kijk, daar staan ze weer. Ook de Graaf Florisstraat heeft kunstgras rondom de afvalcontainers. Een vals teken van beschaving. In de rebound (lees deel 1) wat in Het Parool te lezen viel: ‘De Amsterdamse stadsdelen zetten een nieuw wapen in tegen afval dat naast vuilcontainers wordt geplaatst.’ Dat het fel frisgroene kunststof (plastic) als een magneet werkt om juist op die plek aanvullend vulles te parkeren, is evident.

Ik kan het niet laten om de grootse lelijkheid van deze buurt in te kaderen. Elke poging om van een pui iets te maken, wordt teniet gedaan door er scheve RVS paaltjes voor te plaatsen, een pleintje te ontwerpen voor afvalopslag of lompe witte aanwijzingen te verven. De geparkeerde voertuigen kunnen geen kant op. Het zou fijn zijn als de stad leger opgeleverd wordt. Ik hoop echt dat als verkeer na 2030 is uitgefaseerd de stad weer Europese allure krijgt.

Bijna de exit van de stad. Met de snelweg en het Amstelstation in zicht ben je toch blij verlost te zijn van de pijnigende troosteloosheid die zelfs na een wandeling van 45 minuten al brandplekken op de ziel geeft? Mijn fraaie herinneringen van nog geen 25 jaar terug staan in schril contrast met wat ik nu zie. Wat mij betreft een hoofdstad zeer onwaardig.

Doe iets. Deze noodkreet is dus echt een kunstwerk. De installatie is van de hand van Serge Verheugen en dateert uit 2005. Toen geplaatst bij het terrein van de Westergasfabriek en in 2011 verhuist naar de huidige locatie, de Wibautspoorbrug, de spoorbrug over de Wibautstraat. Ik vind het een treffend slotakkoord en in overeenstemming met mijn overtuiging dat er inderdaad nog eens goed en intelligent gekeken mag worden naar dit deel van Amsterdam. Een stad die ik godzijdank achter me laat. 

Foto’s 076, 077, 078, 079 en 080

De Wibautspoorbrug onderdoor met de S112 links naast mij. Aan mijn rechterzijde ontvouwd zich een parkachtig tafereel. Ik noem zo’n onbestemde plek een groen moetje. Het is niets en het zal nooit iets worden. En zo beschouwen de inwoners en gebruikers het onbetegelde stuk blijkbaar ook. Echt fris oogt het niet. Inzoomen ging mij te ver.

Voor de duidelijkheid: ik loop hier op het trottoir.

De plantsoenendienst stopt uiteraard stipt op tijd om in te pakken en weg te wezen, getuige dit stukje ‘unfinished business’. Rommel trekt rommel aan. En dit parkje is een voorbeeld. Nou ja, eigenlijk ligt het in het verlengde van wat ik in de wijk aantrof. Jammer.

Rommel is een. Opruimen is twee. Maar dan moet het wel kunnen. Onvolledig stuk straatmeubilair deel zoveel. Ik kan niet zo goed tegen deze ongastvrije onzorgvuldigheid. Doe iets! Ploggersharten gaan sneller kloppen…

Ter hoogte van het Orion College Amstel, voor speciaal onderwijs, is het afgelopen met de rechtlijnige Wibaut en slaat de chaos langzaam maar zeker weer toe. Er is volop keus. Voor wandelaars is het uitkijken geblazen. Fietsers zijn hun leven hier niet zeker.

Geen idee wat dit is, maar het lijkt een ruimte ter ontspanning. Euh… Ik zou er nog eens goed naar kijken en iets van herinrichting overwegen.

Verder richting Amstelstation in deel 9.