Ochtendwandeling door Amsterdam (07)

Maandagochtend 15 maart 2021 loop ik van Station Amsterdam Amstel, via de Weesperzijde langs de Amstel, naar de Weesperstraat. Een week later neem ik dezelfde route, gewapend met mijn camera. Het levert honderd foto’s op van een stad waar ik niet meer wil wonen. Klik op een foto om te vergroten.

Wat vooraf ging, mijn wandeling in chronologische volgorde: 
deel 1deel 2deel 3deel 4deel 5 en deel 6.

Foto’s 061, 062, 063 en 064

Restaurant Athene aan de Weesperzijde 42 lijkt wat armoedig, maar in het avondzonnetje zit je hier fatsoenlijk op het terrasje. De witte potten staan er ongetwijfeld ter afbakening. Geweldige etalage.

Tja, dit hoort er helaas ook bij: wat een fraai uitzicht had kunnen zijn, wordt verpest door afvalcontainers die de hoeveelheid stadse troep niet aankunnen. Wat nu? Een probleem voor elke dichtbevolkte grote stad, zo lijkt het. Ik stel licht elektrisch vervoer voor dat zonder plan en route rommel uit het straatbeeld van deze wijk verwijderd.

Ik draai me van de Amstel af en zie dit, de Oetgensstraat. Voor 7 ton koop je hier een bovenwoning met een vierkante meter prijs van 8.393 euro. Kun je rekenen? Ga eerst even zitten voordat je de uitkomst van je rekensom leest. Nu ja, je woont wel op spuugafstand van de Amstel. Al zou dit plaatje overal kunnen zijn. Die borden…

Ruimtegebrek is chronisch in dit deel van de stad. Blinden en slechtzienden, mensen in een rolstoel en eigenaren van een elektrische auto hebben het hier niet makkelijk. Maar nogmaals, heerlijk dicht bij de Amstel. En dat is ook heel wat waard.

Foto’s 065, 066, 067, 068, 069 en 070

Burmanstraat 14 is zo te zien een studentenkot, ook al is het een Joods monument gebouwd in 1885. De begane grond van 129 m2 heeft (nu) een geschatte waarde van 1,1 – 1,4 miljoen. Ik loop snel door. Over de rijbaan. Want waar anders…?

De Burmandwarsstraat. Onlangs werd nummer 10 verkocht voor € 425.000 k.k. (57 m², drie kamers). Compleet gestript, dat dan weer wel. Likje verf, badkamer en keuken uitzoeken en wonen maar. Ik begrijp volkomen waarom de hokjes in het aangrenzende appartementencomplex aan de rechterzijde het opknappen waard zijn.

Ik sla rechtsaf de Grensstraat in. Net als in Utrecht zijn de antieke straten met geschakelde smalle appartementencomplexen met veel kleine kamertjes ideale verhuurobjecten voor studenten. Althans, dat is zo mijn vermoeden als ik de hoeveelheid fietsen zie. Ik kan me niet voorstellen dat er gezinnen met veel tieners wonen. Er is meer ruimte voor de tweewielers dan voor auto’s.

Terug naar de Wibautstraat. Ik vind het een aangename trend om jaren-50 en -60 flats te voorzien van kunstig schilderwerk. Deze portiekflat aan de Platanenweg is een goed voorbeeld. De straat, en daarmee de stad, knapt er van op. De typische wijk dateert van 1953 en is opgebouwd uit modulaire Airey-woningen van de hand van architect ingenieur Henry Timo Zwiers (1900 – 1992).

Ternauwernood werd het cultureel erfgoed van deze woningen uit de jaren vijftig van de sloophamer gered. Ondanks vocht en tocht besloot de gemeente Amsterdam tot behoud en renovatie. De heftige muurschilderingen werden in 2019 aangebracht.

Ik sla rechtsaf en loop via de Gijsbrecht van Aemstelstraat richting de Amstel. Wat een schattig straatje… Maar wacht eens: hoe zien deze fraaie gevels er van de achterzijde uit? Nieuwsgierig loop ik toch terug naar de Wibautstraat.

Oef. Met uitzicht op het metrostation, een modern kantoorcomplex en de drukke Wibautstraat. Nee, dank je. Vandaag even videobellen met een psycholoog lijkt een optie. Ook hier: ca € 450.000 k.k. voor drie kamers op 57 m². Net als de hokjes aan de Burmandwarsstraat. Ik word niet goed.

Verder richting Amstelstation in deel 8.